Veracidade da información de internet , os seus peligros.

Internet está cheo de información. Diso ninguén ten dúbidas. Pero, é toda fiable? Como podemos discernir a información verídica da que non o é? Por onde podemos empezar a buscar datos sobre Shakespeare, trigonometría ou animais invertebrados?

Nesta guía didáctica ímonos centrar en dúas ferramentas que se converteron, nos últimos anos, nas principais vías de busca de información en Internet: os buscadores e as Wikis.

Un buscador é un sistema informático que, a partir dunha ou varias palabras clave, nos dá un listado de direccións web. A orde de aparición destas webs en pantalla adoita reflectir a súa relevancia na materia. O buscador por excelencia, co que practicamente todos estamos familiarizados, é Google.

Unha Wiki é un sitio web cuxas páxinas poden ser editadas por múltiples usuarios a través dun simple navegador web. A Wiki por excelencia nos nosos días é a Wikipedia, con información actualizada diariamente sobre case calquera materia imaxinable.

O uso didáctico que poidamos dar a estas ferramentas dependerá, en boa medida, do dominio que cheguemos a adquirir delas.

Outro exemplo de ciencia eticamente incorrecta

Experimentos nazis en xemelgos
Os experimentos en nenos xemelgos nos campos de concentración creáronse para mostrar as similitudes e diferenzas na xenética e euxenesia dos xemelgos, así como para ver se o corpo humano pode ser manipulado de forma antinatural. O líder destes experimentos era Josef Mengele, quen realizou experimentos sobre máis de 1500 pares de xemelgos presos, dos cales menos de 200 individuos sobreviviron tras os estudios.[5] Mentres asistía á Universidade de Múnic (localizada na cidade que permaneceu como un dos puntos centrais de Adolf Hitler durante a revolución) para estudar filosofía e medicina con énfase en antropoloxía e paleontoloxía, Mengele foi arrastrado pola histeria nazi e mesmo dixo que «este simple concepto político finalmente se converteu nun factor decisivo no meu vida».[6] La admiración recén descuberta de Mengele polo «simple concepto político» levouno a intercalar os seus estudos de medicina coa política como a súa carreira elixida. Mengele recibiu o seu PhD por unha tese titulada «Investigación morfolóxica racial sobre a sección inferior da mandíbula de catro grupos raciais», que suxería que a raza dunha persoa podía ser identificada pola forma do seu mandíbula.[7] La organización nazi entendeu os seus estudos como talentosos e se lle solicitou a Mengele ser o médico principal e investigador no campo de concentración de Auschwitz en Polonia en maio de 1943. [8]
En Auschwitz, Mengele organizou experimentos xenéticos en xemelgos. Os xemelgos eran dispostos por idades e sexo e encerrado en barracas entre experimentos, os cales variaban dende unha inxección de diferentes químicos aos ollos dos xemelgos para ver se podían cambiar as cores ata líteralmente coser uns xemelgos xuntos para intentar crear siameses.[9] [10]
Experimentos con transplantes
Dende setembro de 1942 ata decembro de 1943, leváronse a cabo experimentos no campo de concentración de Ravensbrück para estudar a rexeneración de ósos, músculos e nervios, así como o transplante de ósos dunha persoa a outra. Seccións de ósos, músculos e nervios foron removidos de suxeitos sen uso de anestesia. Como resultado destas operacións, moitas vítimas sufriron intensa agonía, mutilación ou minusvalidez permanente.

A BOMBA ATÓMICA

A nube en forma de cogumelo deixada pola bomba atómica que explotou a 500 m. de altitude no centro de Nagasaki, Xapón, a 6 de Agosto de 1945, alcanzou os 18 km de altura.

Unha bomba atómica é unha arma explosiva cuxa enerxía deriva dunha reacción nuclear e ten un poder destrutivo inmenso — unha única bomba é capaz de destruír unha cidade grande enteira. Bombas atómicas só foron usadas dúas veces en guerra, ambas polos Estados Unidos contra o Xapón, nas cidades de Hiroshima e Nagasaki, durante a Segunda Guerra Mundial (sendo dos maiores ataques a unha poboación civil, con case 200 mil mortos). No entanto, as bombas atómicas xa foran usadas centenares de veces en probas nucleares feitas por varios países.
As potencias que dispoñen da arma nuclear declaradas son os EUA, Rusia, o Reino Unido, Francia, a República Popular de China, India, Paquistán e Israel. Estes países xa posúen este material para fins ofensivos. Outro país que testou armamento nuclear foi Corea do Norte, porén asinou un acordo coa ONU para se desarmar.

Efectos

Os efectos predominantes dunha bomba atómica (a explosión e a radiación térmica) son os mesmos dos explosivos convencionais. A grande diferenza é a capacidade de liberar unha cantidade inmensamente maior de enerxia dunha soa vez.
O dano producido polas tres formas iniciais de enerxía liberada difire de acordo co tamaño da arma. A enerxía liberada na explosión segue a ecuación de Einstein, E=mc², onde E é a enerxía liberada, m é a masa da bomba que "suma" na explosión e c (celeritas) é a velocidade da luz.

 Curiosidades

 A bomba atómica que explotou en Nagasaki, Xapón

Oficialmente, a mais poderosa Bomba detonada foi de 57 Megatóns - coñecida como Tsar Bomba - nunha proba realizada pola URSS en outubro de 1961. Esta bomba tiña máis de 5 mil veces o poder explosivo da bomba de Hiroshima, e maior poder explosivo que todas as bombas usadas na II Guerra Mundial sumadas (incluíndo as 2 bombas nucleares lanzadas sobre o Xapón). Podemos lembrar que as bombas lanzadas nas cidades de Hiroshima e Nagasaki mataron a case 200 mil persoas, e din que até hoxe os pobos desas rexións sofren coa radiación local

AS VITAMINAS E A NUTRICIÓN

As enfermidades carencias aparecen
xa en rexistros das culturas máis
antigas, aínda que a súa correcta identificación
tivo lugar soamente en época relativamente
moderna. Unha delas en
concreto, o escorbuto, converteuse en
unha praga para os navegantes nas
grandes travesías, chegando a causar a
morte de mais da metade dos compoñentes
dalgunhas tripulacións. A
posibilidade de previlo incluíndo
certos alimentos na dieta foi establecida
en Inglaterra por Lind (1753)
con suficiente claridade como para que
pouco despois Cook, na súa viaxe de tres
anos arredor do mundo, puidera tomar
as medidas axeitadas (subministración
de verduras e froitas frescas, especialmente
laranxas e limóns) para que en
a súa tripulación non aparecese un só
caso desta enfermidade.
A análise dos alimentos, cada vez
máis completo, permitira identificar
as graxas, proteínas, carbohidratos
e minerais. Non obstante, a idea de
que nos alimentos existían outras substancias
aínda descoñecidas pero indispensables
para a vida foi exposta
xa por distintos investigadores a finais
do século XIX. En 1881, Lunin publicou
un artigo no que por primeira vez se
demostraba que, mentres que o leite
subministrada como único alimento era
capaz de manter con vida os animais
de experimentación, unha mestura
nas mesmas proporcións dos seus
constituíntes coñecidos purificados non
érao. Había outras substancias indispensables
para a vida, presentes no leite,
que era necesario identificar. E ao
menos eran dous, unha presente na fracción
graxa e outra na fracción non graxa:
a substancia (logo vitamina) «A»,
presente na graxa, e a «B», na non
graxa. Posteriormente veríase que eran
necesarias máis letras.
O beri-beri coñecíase dende antigo
en Extremo Oriente. En Europa publicáronse
varias descricións clínicas en
o século XVII, a primeira delas por
Bontius en 1642. A introdución nas
India Holandesa dunha nova tecnoloxía,
o descascado en seco do
arroz, deu lugar a unha epidemia desta
enfermidade, afectando tamén animais
domésticos alimentados con este
arroz. O establecemento da relación
causa-efecto non foi inmediato, pero o
beri beri foi identificado como unha enfermidade
carencial por Christian Eijman.