AS VITAMINAS E A NUTRICIÓN

As enfermidades carencias aparecen
xa en rexistros das culturas máis
antigas, aínda que a súa correcta identificación
tivo lugar soamente en época relativamente
moderna. Unha delas en
concreto, o escorbuto, converteuse en
unha praga para os navegantes nas
grandes travesías, chegando a causar a
morte de mais da metade dos compoñentes
dalgunhas tripulacións. A
posibilidade de previlo incluíndo
certos alimentos na dieta foi establecida
en Inglaterra por Lind (1753)
con suficiente claridade como para que
pouco despois Cook, na súa viaxe de tres
anos arredor do mundo, puidera tomar
as medidas axeitadas (subministración
de verduras e froitas frescas, especialmente
laranxas e limóns) para que en
a súa tripulación non aparecese un só
caso desta enfermidade.
A análise dos alimentos, cada vez
máis completo, permitira identificar
as graxas, proteínas, carbohidratos
e minerais. Non obstante, a idea de
que nos alimentos existían outras substancias
aínda descoñecidas pero indispensables
para a vida foi exposta
xa por distintos investigadores a finais
do século XIX. En 1881, Lunin publicou
un artigo no que por primeira vez se
demostraba que, mentres que o leite
subministrada como único alimento era
capaz de manter con vida os animais
de experimentación, unha mestura
nas mesmas proporcións dos seus
constituíntes coñecidos purificados non
érao. Había outras substancias indispensables
para a vida, presentes no leite,
que era necesario identificar. E ao
menos eran dous, unha presente na fracción
graxa e outra na fracción non graxa:
a substancia (logo vitamina) «A»,
presente na graxa, e a «B», na non
graxa. Posteriormente veríase que eran
necesarias máis letras.
O beri-beri coñecíase dende antigo
en Extremo Oriente. En Europa publicáronse
varias descricións clínicas en
o século XVII, a primeira delas por
Bontius en 1642. A introdución nas
India Holandesa dunha nova tecnoloxía,
o descascado en seco do
arroz, deu lugar a unha epidemia desta
enfermidade, afectando tamén animais
domésticos alimentados con este
arroz. O establecemento da relación
causa-efecto non foi inmediato, pero o
beri beri foi identificado como unha enfermidade
carencial por Christian Eijman.